من یه گلایلم که تو این سرزمین شوم
راهم به قبرو سنگ گرانیت می رسه
هر روز به قتل می رسم و شعر من فقط
به انتشار شعله کبریت می رسه
وقتی که زندگی یه تئاتر مزخرفه
تنها به جرعه های فراموشی دلخوشم
فرقی نداره جاده ی چالوس و راه قم
مثلا کسی ام که خوش داره رانندگی کنه
یه ماهی که تو آکواریوم زار می زنه
تا توی اشک های خودش زندگی کنه
برگرد خونه حتا اگه با خبر باشی
تنها دل خودت واسه تو شور می زنه