هر مصنوعی صانعش را نشان میدهد.
به هر چیزی نگاه کنی، سازندهی آن را یاد میکنی.
قالی را میبینی، میگویی عجب قالیبافی داشته است. ساختمان را میبینی، میگویی عجب معماری داشته است.
خودت را چه؟؟؟
اگر خودت را هم جلوی آیینه نگاه کنی، یاد خدا میافتی؟؟؟......
محمداسماعیل دولابی
پی نوشت: پیوست به پست 8 دی ماه 91 >> click
پیرمرد: «دلت گرفته، آره؟ دل همه میگیره، دل داشته باشی میگیره دیگه... یا رفیق من لارفیق له... ای رفیق کسی که...»
سرباز: «رفیقی نداره...»
پیرمرد: «توئم قشنگیا... از خودی... خب حالا میخوای یه راهی بهت یاد بدم دلت وا بشه؟ توئم چشماتو ببند... دِ ببند دیگه... خب، چی میبینی؟»
سرباز: «هیچکس.»
پیرمرد: «هیچکس... خب هیچکس قشنگه دیگه... هیچکس همه کسه، همه کس هیچکسه. حالت خوب شد؟»
پی نوشت: عبارت "یا رفیق من لارفیق له" فرازی از دعای جوشن کبیر است به معنای: ای رفیق آنکس که دوستی ندارد.
