یا رب این آینه حسن چه جوهر دارد

تکیه داده ام

به باد
با عصای استوایی ام
روی ریسمان آسمان
ایستاده ام
بر لب دو پرتگاه ناگهان
ناگهانی از صدا
ناگهانی از سکوت
زیر پای من
دهان ِ دره ی سقوط
باز مانده است
ناگزیر
با صدایی از سکوت
تا همیشه
روی برزخ دو پرتگاه
راه می روم

                                                              قیصر امین پور

آتش زهد و ریا ، خرمن دین خواهد سوخت

خدایا.....

در مسیر باد بمان.....

تا بوی همیشگی مهربانیت تسخیر کند این شهر پر از دلتنگی را....

دلم را............

پی نوشت: اگر دل جایگاه خداست ، ایاک نعبد و ایاک نستعین را در عمل ترجمه کن ، چون ابراهیم و آتش و گلستانش.

پی نوشت: همیشه مخاطب سوم شخص مفرد خودم هستم.