خنک آن قماربازی که بباخت آنچه بودش ....... بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر
پی نوشت: چقدر سخت بود متوجه کردن ِ چشمهای مردم به
دیدن ِآسمان از پس ِ آن نورافکن ها و ساختمانها...
و فهماندن ِ نظاره ی ماه ، نه نگریستن به انگشت ِ
اشاره ی من...
بابک امین تفرشی
دوستت دارم‌ها را نگه می‌داری برای روز مبادا،
دلم تنگ شده‌ها را، عاشقتم‌ها را…
این جمله‌ها را که ارزشمندند الکی خرج کسی نمی‌کنی!
باید ....
نه دامیست ٬ نه زنجیر......
همه بسته چراییم....
پی نوشت: ترس اعتماد به نفست را به خون می کشد.
پی نوشت: سنائی خبر نداشت روزگاری بر مردم شهرش خواهد آمد که کلاغ بودن افتخارشان می شود و کلاغ نشینی سفارش بزرگان.
پی نوشت:اصلا پر ندارم که کلاغ باشم یا طاووس. بال و پرم را کَـند آن کس که باید میداد. به خواست خالق جبر از او راضیم.
پ . ن: پی نوشت ۲ و ۳ به هم ارتباطی ندارند.
قرن ۱۵میلادی نیکولو برناردو ماکیاولی در کتاب خود شهریار (The Prince):
خداوندا!تو در قرآن جاویدت هزاران وعده ها دادی
تو می گفتی که نامردان بهشتت را نمی بینند
ولی من با دو چشم خویشتن دیدم
که نامردان به از مردان ز خون پاک مردانت هزاران کاخها می سازند
خداوندا بیا بنگر بهشت کاخ نامردان.
خدایا ! خالقا ! بس کن جنایت را! تو ظلمت را!
اگر مردانگی این است.به نامردی ِ نامردان قسم
نامرد ِ نامردم اگر دستی به قرآنت بیالایم !
پی نوشت :هنوز هم زندگی رو دوست دارم با تمام کثیفی هاش...
این بار که به مرخصی رفته بودم دوستی نزدیک و رفیقی گران قدر به سان داستان سنگ و سبو، متانت و ارزش چندین ساله رفاقت را شکست. دردی بر سینه حس کردم. هم از افتادن یک دوست از چشمم و هم از گفته اش. البته میدانم شاید در ذهن خیلی از دوستانم ، خویشانم و .... این ذهنیت نقش بسته که:
«خوب...امیر خان! شهر غریب و دختران زیبا و داغ بندری و تو هم که تنها هستی....!!!» چی بگم. بهت زده ساکت ایستادم و نگاهش کردم . چشم در چشم و یک سوال در ذهن...
غم غربت یک طرف ٬ سنگینی حرفها و تیکه هایی که گاهی از دوست و آشنا به گوشم میرسد یک طرف. سوالم درد غربت نیست. سوالم وصله ناجور و عصیان است. عیبی نداره. باید عادت کنم و باور که خیلی از آدمها با ارزشترین هایت را سگ خور میکنند. حتی اگر تمام داشته و نداشته ات لباسی سفید از جنس کرباسی ضخیم به اسم عفت باشد. اما نمیدانند بعضی چیزها را نمی شود خورد ٬ دزدید یا خرید. بعضی چیزها همچون شرافتم. همچون .... فکرها تاریکه. به قول دوستی:" روشنفکر کسیست که چیزی جذاب تر از جنسیت را یافته باشد!" عیبی نداره. شکایت چه معنایی داره وقتی دادگاهی نیست. شاکی و متشاکی یکیست. شاهد هم اون بالا ساکت و با غرور نشسته. نه حرف این دوستان برای اون مهمه و نه حرف من برای این دوستان و البته دخترکانی (ک در دخترکان کاف تحقیر است) که وقتی می پرسم پاکی یک پسر پیش از تعهد و تاهل چقدر مهمه؟ میگویند: "هیچی ، خیلی مهم نیست." باشه مهم نیست. عیبی نداره. قصه است این...
«قصه است این، قصه، آری قصه ی درد است
شعر نیست .
این عیار مهر و کین مرد و نامرد است
بی عیار و شعر محض خوب و خالی نیست
هیچ - هم چون پوچ - عالی نیست
این گلیم تیره بختی هاست
خیس خون داغ سهراب و سیاوش ها،
روکش تابوت تختی هاست...»
پی نوشت 1: "از تمام کسانی که مرا به خاطر گناه نکرده ام بدون محاکمه مجازات میکنند,
معذرت میخواهم!
و از محضر دادگاه بی انصاف تفکراتشان که حاضر به پاسخگویی و تجدیدنظر
حتی در محضر خدا نیست , خواستارم که با تمام تعصب و سنگدلی نسبت
به تعیین ِ تاریخ ِ اجرای ِ حکم ِِ اینجانب اقدام نمایند."
پی نوشت 2 : پی نوشت 1 نقل از یک وبلاگ زیباست.
