باید دانست تنها دوست داشتن کافی نیست. بلکه لازم است آدمی دوستی خویش را با عمل اثبات کند.
و هرگز این درجه از خودخواهی با روح دوستی سازگار نیست که:
"او باید در زندگی من سهیم باشد ، گو اینکه روزگارش قرین سختی و دشواری گردد."
این اندیشه انتهای تبه کاریست.
پی نوشت: شهر خالیست ز عشاق بود کز طرفی ...... مردی از خویش برون آید و کاری بکند!
احتیاط: سنگین است. سطحی خوانده نشود.
پی نوشت: برداشتی آزاد از رمان "آزردگان" ، نوشته داستایوفسکی
سلام.
نمیدانم کیستی؟
اما
می دانم و باور دارم که بهترینی...
می دانم بهترین بودن لیاقتش بهترین داشتن است.
متاسفم که به آنچه لیاقتت است نرسیدی.
دور نرو ، خودم را می گویم.
میدانم سراسر بارانی و بهار ، مهری و نور ، پر از شادی و شور
میدانم که برگ ریحانه خوانده شدی و آینه ی حضور
خوشحالم از این همه خوبی که از آنروز به بعد شریکش هستم.
اما در پس تمام این خوشی ها هراسانم
که به خاطر تمام خوبی هایی که داری بترسی
از راه و انتهایش
از فردا و پس فردا و فرداهایی که دیروز خواهند شد و زود دیر.
بترسی و از این هراس مقصدت را عوض کنی
شاید هم فراموش!
دوستانی که دستم را رها می کنند ، ترس از پایان دارند.
از تو هیـــــچ چیز نمی خواهم!
جهیزیه ات
صداقتت ، مهربانیت ، صبوریت و شجاعتت باشد.
«بی هراس به قبیله ی من بیا
خون مَ ــن
مُهر امان توست»
از طرف شریک غم و شادیت
پی نوشت: شعر آخر از نسرین بهجتی ست
