ظهر عاشورا شد؛
حسین را کشتند؛
سنج و دهل و تبل کوبیدند؛
بر سینه و سر زدند و اشک ریختند؛
با لبخند و شوق و هیجان عدس پلو یا شاید قیمه نذریش را خوردند؛
به خانه ها برگشتند.
وشبانگاه ، خوشحال از ذایل شدن تمام گناهان به خواب رفتند بدون انکه بفهمند چرا؟؟؟
گفت:
"حسین بیشتر از آب ، تشنه لبیک بود...
افسوس که به جای دردهایش ، زخمهایش را نشانمان دادند...."
وهمیشه در این برزخم که یحتمل اگر من هم متولد سال های اول هجری قمری بودم
شاید و به احتمال زیاد شاید ، در لشکر کفار بودم
که امروز هم هنوز نامها و دامهای دنیا مرا میفریبند.
که هنوز هم در انتخاب درست و غلط مرددم و نادان بر حقیقت.
.
.
.
وحسین جان ، اکنون پس از گذشت هزار و سیصد و اندی سال از آنروز ، بدون ترس از انتخاب
میدانم که تو حقی....
و همه میدانند....
اما اگر آنروز بودیم شاید سپاه یزید انبوه تر میشد ؛ شاید به اندازه یک نفر.
مرا ببخش...........
هیچ اگر سایه پذیرد....................................................................................................
............................................................................................................................
............................................................................................................................
................................................................................................من همان سایه هیچـ ـم
پا به پای کودکی هایم بیا
کفش هایت را به پا کن تا به تا
قاه قاه خنده ات را ساز کن
باز هم با خنده ات اعجاز کن
پا بکوب و لج کن و راضی نشو
با کسی جز عشق همبازی نشو
بچه های کوچه را هم کن خبر
عاقلی را یک شب از یادت ببر
خاله بازی کن به رسم کودکی
با همان چادر نماز پولکی
طعم چای و قوری گلدارمان
لحظه های ناب بی تکرارمان
یا پدر اسطوره دنیای ما
قهرمان باور زیبای ما
قصه های هر شب مادربزرگ
ماجرای بزبز قندی و گرگ
غصه هرگز فرصت جولان نداشت
خنده های کودکی پایان نداشت
هرکسی رنگ خودش, بی شیله بود
ثروت هر بچه قدری تیله بود
ای شریک نان و گردو و پنیر!
همکلاسی ! باز دستم را بگیر
مثل تو دیگر کسی یکرنگ نیست
آن دل نازت برایم تنگ نیست ؟
حال ما را از کسی پرسیده ای؟
مثل ما بال و پرت را چیده ای ؟
حسرت پرواز داری در قفس؟
می کشی مشکل در این دنیا نفس؟
سادگی هایت برایت تنگ نیست ؟
رنگ بی رنگیت اسیر رنگ نیست ؟
رنگ دنیایت هنوزم آبی است ؟
آسمان باورت مهتابی است ؟
هرکجایی, شعر باران را بخوان
ساده باش و باز هم کودک بمان
باز باران با ترانه ، گریه کن!
کودکی تو ، کودکانه گریه کن!
ای رفیق روزهای گرم و سرد
سادگی هایـ ـم به سویــ ـم باز گرد
پی نوشت: ممنون از دکتر مجدالدین میرفخرایی، متخلص به گلچین گیلانی
.....................................................................................................................................
.....................................................................................................................................
.....................................................................................................................................
.....................................................................................................................................
..........................................................................
تکمیلی: اما صادقانه.
