یه ماهی توی آکواریوم زار میزنه

یادم باشه که لحظه های آخر

اون موقع که خاک داره صدام میزنه

وصیت کنم:

که نه کسی قران برام بخونه که هرچی از قرآن به من رسید وقت زنده بودنم هست

و نه مداح ِ خوش صدای شهر از خوبیهای نداشته ام برای اقوام و دوستان و آشنایان بگه و الکی مهربونم کنه!

فقط یکی پیدا بشه ، میکرفون دست بگیره و داد بزنه:

در حیرتم از مرام این مَـــــردم ِ پَست

این طایفه زنده کشِ مُــــــرده پرست

تا هست به ذلت بکُشندش به جفـا

تا رفت به عــزت ببَرندش سر دست

گربه ای که کارتن می خورد

امروز 

توی جاده ی اصفهان 

خشکی دشت ِ بی آب و علفش همون قدر تو ذوق میزد

که کویر دل مردابیم

از خودخواهی من و  فراموش کردن حس حضورت در زندگی.

با این همه خشکی دل و قحطی ایمان 

دلم چقدر برات تنگ شده.

من که میدونم همیشه و همه جا تو به داد من رسیدی 

من که میدونم هر چی تو زندگی به دستم رسید در اون همیشه و همیشه دست و حمایتت مثل خورشید روشن بود

من که میدونم تو زندگیم اگر یه چراغ روشن باشه فقط چراغ مهربونی توست

من که میدونم تو سختی های زندگیم جز تو جان پناهی ندارم

و تو میدونی اگر منو به حال خودم رها کنی ، باز هم تو را فریاد میزنم:

خدایی مثل تو از کجا بیارم؟!

.

.

.

حالا با توام

حرمت نگهدار دلم ، گلم 

که این اشکها تمام ثروت من است. به جای نااهلش نچکد و به چیزی الوده نشود.

من خیلی فقیرم .....

با این همه "من" فقیرتر ...