کآخر تا کجا رسد ، پنج و شش قمار من!

 

خنک آن قماربازی که بباخت آنچه بودش ....... بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر

پی نوشت:  چقدر سخت بود  متوجه کردن ِ   چشمهای   مردم به
دیدن ِآسمان  از پس  ِ  آن نورافکن ها و   ساختمانها...
و فهماندن ِ نظاره ی  ماه  ، نه  نگریستن به  انگشت ِ 
اشاره ی من...
                                                بابک امین تفرشی