انگشتان فراموش شده
هر روزه اندرونی ذهن مردم مبتذل تر می شود...علافی و بیکاری انسان ِ به اصطلاح مدرن که لباسهایش را ماشین می شوید، کار را به جایی رسانده که آبروی مردم موضوع گفتگوی دوستانه شان میشود که از بردنش لذت میبرند و گاه هنگ میکنند. کسب آگاهی همیشه لذت بخش بوده اما فراموش کردن اصول و قوانین انسان به چه قیمتی؟؟؟ شنیدم وقتی بنده ای گناه میکند خداوند عرش را با پرده ای می پوشاند تا آبروی بنده اش را نزد فرشتگان و ساکنین بالا نشین حفظ کند. چه کثیف احساس خدایی میکنیم.
یاد تو افتادم که خبر آوردند زن و مردی در فلان خرابه در حال ِ حال هستند و برادرت تو را فرستاد تا پیگیر شوی. چه مردانه چشمها را بستی و یاالله گویان (یا حتی تک سرفه ای) وارد خرابه شدی و دستها را بر تمام دیوارهای انجا کشیدی و وقتی بیرون آمدی به برادرت گفتی تمام منزل را گشتم و هیچ ندیدم. تو کار ستاری میکنی و ما احساس خدایی داریم. تو با علم بر واقعیت قضیه کار خدایی میکنی و ما با جهل احساس خدایی. همیشه فراموش میکنیم آن فاصله ی چهار انگشتی که تو مرز راست و دروغ ، حق و باطل ، و قضاوت درباره مردمان قرار دادی. فراموش میکنیم :
«لَّیْسَ لَهُمْ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِیعٍ»
دوره ی ارزانیست...
شرف اینجا ارزان...
تن عریان ارزان...
و دروغ از همه چیز ارزانتر...
و چه تخفیف ِ عجیبی خوردست قیمت هر انسان...
دهان دختر زیبا تهی ز دندان شد...
که جرم هر شکسته دندان بهای یک نان شد...
هیچ کس فکر نکرد که در آبادی ویران شده دیگر نان نیست...
و همه مردم شهر بانگ برداشته اند که چرا سیمان نیست...
و کسی از خود نپرسید چرا ایمان نیست...
و من ِ ساده در این اندیشه...
چه زمانی شده است!
چه زمانی شده است!
که بغیر از
انسان
هیچ
چیز
ارزان
نیست!!!
