ستاره ها

زنان برایم مثل دست نوشته ها می مانند.

هر کدام شکلی و ظاهری.

یکی نسخ و یکی ثلث ، یکی نستعلیق و یکی کتابی و ساده ، بدون هیچ آرایش.

یکی شکسته و یکی سیاه مشق و یکی بدخط ِ بدخط.

اما نوشته های زیبای بی محتوا بسیارند. زیباترین خط از این دست نوشته ها را یکبار بیشتر نمی توان خواند. که گاهی به انتها نرسیده رغبت به ادامه اش را از دست می دهی. میتوان فقط نگاهشان کرد بدون آنکه بخوانیش. تازه اگرحوصله ات بیاید و چشمانت خسته از تکرار نشوند. چون "هنر بزرگ او دروغگویی و بالاترین مشغولیتش به ظاهر و زیبایی است. "

زنانی هستند که فارغ از رسم الخطشان آنقدر بامحتوایند که بارها ارزش خوانده شدن را دارند هرچند بسیار اندکند....

حتی نیچه می گفت : موجودیت ندارند!!!

ولی اینان برایم چون نوشتارهای قرآنند. فرقی نمیکند کی و از کجا شروع به خواندن کنی. مگر فرقی میکند که تو حمد را بخوانی یا قلم و یا نسا. نیاز نیست چنین معشوقه ی مقدسی را از اول تا به اخر بخوانی. از هر جا شروع کنی زیباست.

و حتی اگر قسمتی از آن را روزی ده بار تکرار کنی خسته نمیشوی و فردا هم می خوانیش. شاید با اشتیاقِ بیشتر.

اطلاعیه: دیرگاهیست موسسه ای دایر شده به اسم انجمن خوشنویسان که کارش فقط آموزش خطاطیست. و هنر آموزان آموزش می بینند که زیبا بنویسند. بدون ترس از ارتکاب اشتباه؛ بدون آنکه جایگاه انسان را در جهان شناخته باشند؛ هرچه باشد می نویسند. هر چه باشد ، فقط زیبا باشد! 

و سخت است....."عاشق کردن  ِ چشمهای عاشق شده به الوان دروغین".

پی نوشت: بگو که از کدوم طرف، میشه به آرامش رسید
وقتی تو چشم هر کسی، برق فریبُ می شه دید
راه ضیافتُ به من دستای کی نشون می ده؟!
وقتی که حتی گل سرخ، این روزا بوی خون میده