خاندان نبوتت گم شد؟

یک چند در این دایره حیران گشتیم

رفتیم گران شویم ، ارزان گشتیم

در طالــع ما کساد بازاری بود

آیینه فروش شهر کوران گشتیم

 

پی نوشت: 

ای قلم سُزلریندَ اثر یُخ ................ آشینادَن مَنَ بیر خبر یُخ

my doctrianes in life 7

باید دانست تنها دوست داشتن کافی نیست. بلکه لازم است آدمی دوستی خویش را با عمل اثبات کند.

 و هرگز این درجه از خودخواهی با روح دوستی سازگار نیست که:

"او باید در زندگی من سهیم باشد ، گو اینکه روزگارش قرین سختی و دشواری گردد."

این اندیشه انتهای تبه کاریست. 

 

پی نوشت: شهر خالیست ز عشاق بود کز طرفی ...... مردی از خویش برون آید و کاری بکند!

احتیاط: سنگین است. سطحی خوانده نشود. 

پی نوشت: برداشتی آزاد از رمان "آزردگان" ، نوشته داستایوفسکی

برای آنکه بعدا عاشقش خواهم شد

سلام.

نمیدانم کیستی؟

اما

می دانم و باور دارم که بهترینی...

می دانم بهترین بودن لیاقتش بهترین داشتن است.

متاسفم که به آنچه لیاقتت است نرسیدی.

دور نرو ، خودم را می گویم.

میدانم سراسر بارانی و بهار ، مهری و نور ، پر از شادی و شور

میدانم که برگ ریحانه خوانده شدی و آینه ی حضور

خوشحالم از این همه خوبی که از آنروز به بعد شریکش هستم.

اما در پس تمام این خوشی ها هراسانم

که به خاطر تمام خوبی هایی که داری بترسی

از راه و انتهایش

از فردا و پس فردا و فرداهایی که دیروز خواهند شد و زود دیر.

بترسی و از این هراس مقصدت را عوض کنی

شاید هم فراموش!

دوستانی که دستم را رها می کنند ، ترس از پایان دارند.

از تو هیـــــچ چیز نمی خواهم!

جهیزیه ات

صداقتت ، مهربانیت ، صبوریت و شجاعتت باشد.

«بی هراس به قبیله ی من بیا

خون مَ ــن

مُهر امان توست»

                                                                از طرف شریک غم و شادیت

 

پی نوشت: شعر آخر از نسرین بهجتی ست

سایه فریادی بزن...

آن حرف که از دلـــت غــمی بگشاید

 در صحبت دلــــشکستگان می باید

هـر شیشه که بشکند ندارد قیمت

جز شیشۀ دل ، که قیمتش افزاید

 

پی نوشت: ....

جستجو: قلب+شکسته+عرش+خدا+کعبه+ع.ل.ی

شهر هرت 2

دوستی گفت:

"عاشقش بودم عاشقم نبود؛

وقتی عاشقم شد که دیگه دیر شده بود."

حالا می فهمم که چرا اول قصه ها میگن یکی بود یکی نبود.

 یکی بود یکی نبود. این داستان زندگی ماست. همیشه همین بوده. یکی بود یکی نبود.

در اذهان شرقی مان نمی گنجد با هم بودن . با هم ساختن.

برای بودن یکی ، باید دیگری نباشد.

هیچ قصه گویی نیست که داستانش این گونه آغاز شود که: یکی بود ، دیگری هم بود. همه با هم بودند.

و ما اسیر این قصه کهن ، برای بودن یکی ، یکی را نیست می کنیم.  از دارایی ، از آبرو ، از عقیده و نظر ، حتی از هستی.....!!!

انگار که بودنمان وابسته به نبودن دیگریست و برهان داشته هایمان ، اثبات نداشته هایش!!!

آخه هیچ کس نمیداند ، جز ما! هیچ کس نمی فهمد جز ما! و آن کس که نمی داند و نمی فهمد ، ارزشی ندارد ، حتی برای زیستن!

و این هنری است که آن را خوب آموخته ایم .  هنر نبودن دیگری!

و زخم کهنه ی روزگار ما فراموش کردن یک "شاید"....

پی نوشت: بیشتر بخشهای این متن از من نبود. ولی حقیقت بود. تلخه ؛ تنده ؛ اما واقعیته...واقعیّت.

پی نوشت: متن بالا به معنای حسادت نیست. به گمانم ، درد بزرگتری دارد.

دردِ هوس ِ قدرت.

حسادت بخش کوچکی از این هوس است. تهمت هم ، اندکی هم غیبت ، حقیرترینشان دشنام و تهوع آورترینشان دروغ.

.

.

.

.

.

معجون قدرتمند شدن آدمک ها چه بد بو و بد مزه است.

("ک" در آدمک ها ، کاف تحقیر است) 

حرف های گم شده ، حتی تکراری

سلام رفیقم

نگاهت را دوست دارم نه وقتی سیاهی مردم چشمت ، رصدگاه مانکن های خوش پوش و چشم نواز می شود.

نگاهت را دوست دارم ، نه وقتی پوچی را در خیابانهای شلوغ به نظاره می نشینی.

نگاهت را دوست دارم ، نه وقت در پس اتوبانهای عجول ، به زعم خودت دنبال شکلاتهای دو سر پیچ هستی.

نگاهت را دوست دارم ، نه وقتی نرّه شیر بودنت را با کفتار صفتی جانشین میکنی.

نگاهت را دوست دارم. نه وقتی از ترس حرف مردم پلک بر هم می گذاری و چشم بر زمین میدوزی.

نگاهت را دوست دارم نه وقتی از ترس جهنمی که شاید باشد یا نباشد ، کوتاهش میکنی.

رفیق نگاهم را ، نگاهش را ، نگاهت را دوست دارم

وقتی می فهمی زیبایی ِ پاکی نگاهت ، از زیبایی ِ تمام پریــوشان و خوب رویان ، خوب تر و زیباتر است. 

   وقتی می فهمی پاکی باید در ذات نگاهت باشد. نه وابسته به نوع پوشش و آرایش دیگری. و آخرش این توجیه مسخره و بی ریشه نگویی که "کرم از خود درخت است". رفیق به درخت خودت هم یه نگاه بینداز. شاید نیاز به هرس و سم پاشی دارد.

  رفیق خوبم ، نگاهت را دوست دارم،

                                       وقتی به حرمت پاکیش ، پلک بر پلک ، مَـــرد بودن را هجی میکنی.

پی نوشت: ضعف بزرگی است که بهشتی یا جهنمی شدنم را وابسته به دیگری کنم.  به گمانم رفتن به این بهشت بی ارزش است.

هشدار: هی پسر؛ أتأمرون الناس بالبر وتنسون أنفسکم وأنتم تتلون الکتاب أفلا تعقلون (البقرة:44)
                                     

            

فریاد ما ، به ناله ی آهسته شد به دل

_{تا صبح قضا ، سهل و سهیلش به که باشد}

_{تا شام قدر رجعت و میلش به که باشد}

_{در بزم وصالش همه کس طالب دیدار}

_{تا یار که را خواهد و میلش به که باشد}

_{تا یار که را خواهد و میلش به که باشد}

_{تا یار که را خواهد و میلش به که باشد}

_{تا یار که را خواهد و میلش به که باشد}

_{تا یار که را خواهد و میلش به که باشد}

پی نوشت: 
خدایا اگر من به تو بد کردم ،تو را بنده ای دیگر بسیار است . اگر تو با من مدارا نکنی مرا خدایی دیگر کجاست؟!

آن کیست کز روی کـَــرم ....!؟

پرسید: چرا هنوز تنهایی؟

لبخندی زدم و گفتم: شنیده ام  تصور زنان از دنیای مردان بر 11 دقیقه است.

گفت: 11 دقیقه کم نیست.

گفتم: در شان عشق من نیست.

گفت: یوسفی؟

گفتم: یوسف اگر یوسف شد به خاطر فرار از 11 دقیقه نبود. جسارت تجارت ِ لذتِ شهوت با رنجِ زندان بود که یوسف را یوسف کرد. نه پَس زدن 11 دقیقه رذالت. این کمترین بهای آدم بودن است. من که فقط یک اسم ساده ام ، نه یوسف صدیق.

لب گزید و گفت: خیلی ها باور ندارند. میگویند 11 دقیقه انتهای عشق است.

گفتم: علافی و بیکاری انسان ِ به اصطلاح مدرن که ظرف غذایش را ماشین می شوید  ، کلمه را و عشق راتا حدابزاری برای وقت گذرانی تنزل داده است. همواره خوشمزه ترین سرگرمی انسان تربیت نشده جنسیت بوده است.

گفت: آتش را زیر خاکستر پنهان کردند. شهوت زاده شد.

گفتم: شریک غم و شادیم آتش نیست. دریاست.

گفت: زیاده طلبی. شاید تو آنقدر نباشی.

.

.

.

ساکت شدم. یاد سایه بودنم افتادم.

 پیوند سایه با دریا................................................................................. 

.............................................................................سایه ی هیچ با دریا!!!

پی نوشت: خدایا طاقت تنهاییم ده.

یادآوری -----------> click

الحاقیه به پست 9 شهریور 92 -------> click

پی نوشت: متن بالا برداشتی آزاد بود از صحبت های امروزم با مدیر یک مجتمع شیمیایی.

یا رب این آینه حسن چه جوهر دارد

تکیه داده ام

به باد
با عصای استوایی ام
روی ریسمان آسمان
ایستاده ام
بر لب دو پرتگاه ناگهان
ناگهانی از صدا
ناگهانی از سکوت
زیر پای من
دهان ِ دره ی سقوط
باز مانده است
ناگزیر
با صدایی از سکوت
تا همیشه
روی برزخ دو پرتگاه
راه می روم

                                                              قیصر امین پور

آتش زهد و ریا ، خرمن دین خواهد سوخت

خدایا.....

در مسیر باد بمان.....

تا بوی همیشگی مهربانیت تسخیر کند این شهر پر از دلتنگی را....

دلم را............

پی نوشت: اگر دل جایگاه خداست ، ایاک نعبد و ایاک نستعین را در عمل ترجمه کن ، چون ابراهیم و آتش و گلستانش.

پی نوشت: همیشه مخاطب سوم شخص مفرد خودم هستم.